skip to Main Content

Bang?

Een goede vriend vroeg zich laatst hardop af waarom mensen een training willen volgen. “Ik snap dat niet; de aard van het beestje verander je toch niet. Ik heb het toch ook niet nodig, ik gebruik mijn verstand”. En daarmee was de kous af.

Zelf heb ik in 2002 mijn eerste training persoonlijke ontwikkeling gevolgd. Waarom weet ik niet meer precies. Ik weet wel dat mijn beste vriend destijds die training ook had gedaan en daarover heel enthousiast was. Ik was toen 29, had een goede baan als jurist, en dacht precies te weten hoe alles moest. Tuurlijk was hij enthousiast, hij had het nodig. Ik niet en ik liet me al helemaal niet vertellen hoe ik dingen moest doen. Eigenwijs, dat was ik zeker!

Toch was ik nieuwsgierig en door een niet-goed-geld-terug-garantie deed ik uiteindelijk die training in maart 2002. Ik zou wel eens even laten zien dat ik het echt niet nodig had. Kon ik iets leren? Niet echt, ik wist alles toch al. Zo zat ik ook de eerste dag in mijn stoel. Kom maar op dacht ik. Maar in de loop van de training veranderde er iets. Iets in mijn houding, iets in mijn blik. Ik werd nieuwsgierig en besefte me dat er maar één manier was om hier mijn voordeel mee te doen. Ik moest durven te kijken, heel eerlijk,  naar alles wat ik dacht en deed. Naar mezelf dus. Oei, en dat had ik nooit echt gedaan.

Stiekem was ik dus een beetje bang. Bang voor wat er zou komen. Was dat misschien ook de reden waarom ik niet eerder de training had gedaan? Uiteraard was dat de reden. Gewoon bang dat zou blijken dat ik het toch niet goed had gedaan. En dat men mij niet goed genoeg vond.  Dat iedereen zou zien dat ik er eigenlijk niks van kon, terwijl ik anders zo naarstig het tegendeel wil laten zien.

En, had ik het niet goed gedaan? Werd mijn angst werkelijkheid? Ach, het viel best mee. Sterker nog, ik was heel blij met het resultaat. Ik zag namelijk wat ik stiekem allang wist, maar ik kreeg ook te zien hoe ik het anders kon doen. Zonder verwijt of schuldgevoel, maar met een gevoel van zelfvertrouwen en eigenwaarde.

Daarna heb ik nog veel andere (vervolg)trainingen gedaan. En ja, elke keer vond ik het weer spannend. Dat veranderde dus niet. Ben ik veranderd? Nee, volgens mij ben ik nog steeds dezelfde jongen.

Is er dan niks veranderd? Jawel, heel veel wel zelfs. Ik weet wat ik echt belangrijk vind, ik kan heldere keuzes maken, ik ben verantwoordelijk (i.p.v. beschuldigen en afschuiven), ik heb zelfvertrouwen, ik heb lef en durf risico te nemen. Ik heb gezien waar mijn (werk)passie ligt en weet waarom ik wat doe. Ik ben dus heel zelfbewust geworden.

Snap ik nu nog waarom ik destijds zo terughoudend en sceptisch was voor trainingen? Absoluut, want stel je voor dat ik zag dat ik het toch anders kon gaan doen en daarmee echt succesvol zou worden. Oei, dat is pas echt spannend…

– Jeroen –

Back To Top