Jouw blik in de spiegel is niet feitelijk
Je kijkt in de spiegel en dan zou je moeten zien wat iedereen ziet in dat spiegelbeeld, toch?
Nou, ik kwam erachter dat dit niet altijd zo is. Ik herinner me een weekend ergens in de herfst van 2006. Een heftig outdoor weekend tijdens een training Persoonlijk Leiderschap. Trouwens, veel van mijn impactvolle levenslessen zijn tijdens trainingen gevormd.
Het was inmiddels de terugrit. De bus stroomde vol, 30 mensen ploften stilletjes neer op de stoelen. We waren vermoeid, koud, we hadden spierpijn, we waren KLAAR! Ondanks dat het een prachtig en waardevol weekend was, wilde ik alleen nog maar genieten van de rust van de busreis. WARME en ZACHTE stoelen. Daarnaast had ik vlinders, want ik was niet alleen bijna verdronken ? in koud oktober-rivierwater, maar ook in iemands ogen. En ik zat naast hem, mijn hand in de zijne. Heerlijk, ik zakte onderuit… Ik wilde daar eeuwig zitten…
Gekraak, de microfoon ging aan.
“De volgende opdracht!”, klonk het door de luidsprekers…
“Nee…. Verschrikkelijk…. LAAT ME!” dacht ik. Maar tegelijkertijd ging mijn GEDREVENHEID aan. Want niet voor niets deed ik mee met een training Persoonlijk Leiderschap en Management. De reden waarom ik deze training deed was belangrijk voor mij. Ik wilde eindelijk mijn stille ambitie gaan volgen. Ik wilde in mijn volledige kracht gaan staan en ik wilde gaan uitspreken wat ik heimelijk het allerliefste wilde. Ik geloofde echter nog niet dat ik het kon.
De opdracht werd duidelijk: Iedereen – en ik dus ook – mocht zichzelf presenteren. Om zo te gaan voor een bepaalde unieke kans die slechts voor één persoon was weggelegd. Nadien zou er worden gestemd. Ik wilde die kans. Maar zo geliefd als ik me net voelde door het blauw-ogige stuk naast mij, zo onzeker voelde ik mij nu ineens. De waardering die ik voelde, was duidelijk geen zelfwaardering. Ik wilde er voor gaan, ik reflecteerde mijn kansen, ik keek in ‘de spiegel’ en ik kwam er niet zo voordelig uit.
Mijn hoofd nam mij over…. Ik wil wel, maar…..
“Ik ben één van de jongste, wat heb ik nu te vertellen.”
“Ik heb hier geen ervaring in, ik weet niet hoe ik dit moet doen, daar kom ik nooit uit.”
“Ik ben niet inspirerend, ik ben maar gewoontjes.”
“Peter en Pieter zijn al succesvol in hun leven, ik ben nog maar een meisje.”
“Hoe oud ben ik nu eenmaal, ik ben opgegroeid op de boerderij, ik ben te eenvoudig, wie wil mij nou volgen?”
“Ik ben niet intelligent genoeg, ik overzie het niet. Hoe kan ik anderen dan beïnvloeden?”
“Ik ben hier niet krachtig genoeg voor, ik zal duidelijk en motiverend moeten zijn. Dat lukt me nooit.”
Maar mijn gedrevenheid, mijn wil, mijn vuur stond aan: Ik koos, ik ging, ik presenteerde, ik sprak. Met een bonkend hart nam ik weer plaats. Veilig, uit de aandacht, met de gedachte: “Ik word het toch niet. Ik stond daar blozend, ik heb gezegd waarin in geloof maar wat zullen ze er van vinden?”
Nadat iedereen zijn woordje had gedaan, werd er gestemd. Tot mijn stomme verbazing kreeg IK die kans. Zij stemden op mij! Mijn spiegel klopte niet. Het was een positieve klap in mijn gezicht. Ik deed mezelf een belofte: “dit is de laatste keer, dat ik mezelf zo naar beneden haal, Bakker!”
Wakker was ik! Mijn spiegel – in de vorm van de andere deelnemers – gaven mij feedback. Woorden die over mij langskwamen: helder, communicatief, inspirerend, slim, positief, krachtig, heeft bijdrage, laat zichzelf zien, heeft lef, durft, wil ik volgen, wil ik bij zijn……
Wellicht wil je het niet geloven maar sinds dat moment – ik herinner me het als de dag van gister – ben ik er in gaan geloven. De kriebel in mijn buik was niet alleen door die leuke knapperd maar ook door wat ik ging geloven, wat ik van mij vond en met name kwam die kriebel door wat ik kon gaan bereiken. Na dit weekend klonk mijn boodschap luid en duidelijk: ik ga mijn eigen trainingsbedrijf beginnen in Persoonlijk Leiderschap. En ik deed het!
Welke spiegel de waarheid weergaf? Ik weet het niet, maar ik koos om te geloven in de 2e. Mijn belofte heeft mij nadien nog vaak geholpen.
De kriebel voor de man met de blauwe ogen hield niet lang stand trouwens… De kriebel door mijn belofte aan mij? Die is er nog steeds!
Joyce van der Velden – Bakker startte samen haar partner (overigens een nog leukere blauwogige) in januari 2008 een trainingsbedrijf in Persoonlijk Leiderschap: Maxwise. Daarmee liet ze haar droom uitkomen.