The winner takes it all

Als een baviaan op een rots, ja zo voelde ik mij. Werk en privé. Gevraagd en ongevraagd was ik aan het organiseren, regelen en onderhandelen. Bewust en onbewust nam ik het voortouw indien nodig en voelde me er verantwoordelijk voor dat iedereen het ‘goed’ had. Ik rende en sjouwde. Zonder morren. Credits wuifde ik weg. En als iemand dan een weerwoord had, morde ik dat weg of brulde nog even wat harder om maar vooral op koers te blijven. Ja….. the winner takes it all.

Mijn rots was mijn houvast en ik zat er graag. Ook al zat ik hoger, ik keek op niemand neer. Nee, het gaf me controle en overzicht. Daar zitten voelde ‘veilig’. Hoe harder ik de touwtjes vast probeerde te houden, hoe meer controle ik verloor. Zonder te weten walste ik over andermans grenzen, belangen, ego kwesties. Ik klom hoger, gooide nog meer lijnen uit maar het aas had zijn smaak verloren. Ik trok me terug. Verloren uit de strijd. Wachtend op de volgende kans die mij mijn glorie zou teruggeven.

Tijdens de training werd ik me bewust van mijn bavianen gedrag, mijn gebrul, mijn aanwezigheid. Het de ander naar de zin maken was ook een soort van verlengstuk van “macht”. Dan ging het in ieder geval op mijn manier. De manier waarvan ik dacht dat die het beste was. Voor de groep… en daarmee verloor ik de aandacht, het respect en mijn zelf gecreëerde bevlogenheid. No more glory.

En nu…. eens een baviaan, altijd een baviaan. Maar nu wel eentje die tracht de groep mee te krijgen vanuit een gezamenlijke overtuiging. Een die niet meer brult maar vraagt, delegeert en communiceert. Een die niet meer meteen alles regelt en organiseert maar eerst overlegt. Mijn rots is niet meer mijn private stek maar een ontmoetingsplaats voor een ieder. Ik zit er nog steeds graag. Niet meer om te sturen of te redigeren maar als rustmoment. Om terug te kijken met een glimlach en te zien wat voor mooie kansen er nog voor ons liggen. The winner takes it all… de toekomst maken we samen. Mijn mooiste overwinning!

door: Désiree van Lieshout