Zonder keien geen verhalen

Met een backpak zonder keien stapte in na Maxwise de boze buitenwereld in. Alhoewel, ik zag hem niet meer als boos, onredelijk en onrechtvaardig. Ik zag kansen, uitdagingen en vooral mezelf. Jezelf zien en tegelijkertijd houden van je hele ik in al zijn facetten…. dat is nogal een ware liefde van de eerste orde. Maar ik ging ervoor! Volle kracht vooruit echter nadat de eerste roze nevel was opgetrokken, presenteerden zich de eerste keien op mijn nieuwe pad. Terug van weggeweest…  Als spoken in de nacht. Ik was in de war… ik had toch geleerd, was veranderd? Ik had die keien toch liefdevol gedumpt met het idee dat ik het vanaf nu toch echt anders zou doen, anders zou voelen. Ik worstelde met mezelf en de keuzes die ik wilde maken, hoe ik ermee om moest gaan. En juist daar kwam Maxwise om de hoek kijken….

De wijze waarop ik er nu mee omging. Ik betrok het niet op mezelf, zag de waarheid onder ogen en corrigeerde mezelf daar waar nodig. Vroeg hulp aan vrienden en keek mezelf al die tijd recht in de ogen aan. Ja, dat was Maxwise. Ik weet waar ik sta nu. Gevormd door het verleden maar levend in het heden. Mijn keien, ik ken ze nu en “de rivier vindt er altijd zijn weg omheen”.  Toekomst zal altijd zijn leermomenten geven en die zijn niet onredelijk en onrechtvaardig.  Dat zijn de mooie stenen die de rivier zo bijzonder laten stromen. Ze geven hier en daar een stuwdam maar ook verrassende stroomversnellingen. Nu en dan duik ik die oude bikkels op, herinnert een nieuw voorval me aan de pijn van toen…

Ik kijk ernaar en pas als ik heb gezien hoe mooi ze zijn in het NU, gooi ik ze terug. Omdat ik weet dat ze me hebben gemaakt tot wie ik nu ben. Een kei van een mooie bikkel.

door: Désiree van Lieshout