“Als ik toen wist wat ik nu weet”…..
Hoe vaak heb ik dat wel niet verzuchtend uitgesproken met het verstrijken van mijn verjaardagen als ik weer een jaartje ouder werd. In een vogelvlucht zag ik dan mijn onzekerheden van weleer, de gemiste kansen en oldskool valpartijen. Selfmade alive.
Had ik het echt willen weten? Bedoel, het vallen en opstaan heeft me ook rijkdom gegeven in wie ik ben. Heeft vrienden op mijn pad gebracht die ik niet had willen missen. Liet me avonturen beleven die mij mooie verhalen voor later geven. Het gaf me leerzame en soms ook pijnlijke inzichten.
Ja, ik ben mezelf regelmatig tegen gekomen. Wijs en Eigenwijs. In de 5e versnelling en terug op de rem. Ja, keren op een eenrichtingsverkeer weg is geen makkelijke opgave. Dan kwamen ook de confronterende vragen op die ik snel op de ventweg parkeerde. Ben ik ook écht gegroeid dat ik kan zeggen: ‘ik ben blij en trots op wie ik ben en wat ik doe’? Durf ik buiten de lijnen te kleuren zonder bang te zijn wat een ander van mij vindt?
Dit jaar op mijn 42e verjaardag kwam ik mezelf weer eens tegen. En het was niet eens gezellig. Ik besefte dat een soort van innerlijke ‘B acteur’ altijd en steeds weer de hoofdrol speelde in mijn werk en privé leven. Ik acteerde op bepaalde vlakken nog steeds als een klein kind maar dan met een fondantlaag van levenslessen.
Het kwam en ging. Gevraagd en Ongevraagd. Bewust en Onbewust. In de verte hoorde ik mezelf op mijn 60e verjaardag weer zeggen “als ik toen wist wat ik nu weet”….
Ik haalde niet het maximale uit mijn werk, mezelf en mijn omgeving. Het leven, dat leef je gewoon, ik moest gewoon niet zo moeilijk doen soms. Ik kon zo allerlei (volwassen) redenen en excuses opnoemen om mezelf goed te praten. Liet kansen voorbij liet gaan omdat ik ze niet durfde te pakken. Niet wilde pakken en liet mijn natuurlijke laksheid met gemak winnen. En van binnen ging het steeds meer wringen. Niet alleen bij mezelf. Ook in vriendschappen, relaties en op mijn werk.
Nee, ik was niet bepaald trots. In bepaalde situaties voelde ik me soms weer zo onzeker als toen ik 18 was. En dat op mijn leeftijd. ‘Get a life’ sprak ik mezelf dan toe!
Ik had een talent om mensen, die wel wisten wat ze wilde en daar naar handelde, op een voetstuk te zetten. Dan maakte ik mezelf wijs dat ik daar nooit zó fier zou kunnen staan. Waarom kon ik dat niet voor mezelf? Wat wilde ik zelf écht. Wie was ik eigenlijk? Waarom werd ik in mijn beleving nooit gezien?
Hoezeer ik mijn leven ook op de rit had in het dagelijkse doen en laten. Ik had meer handvaten nodig om mijn stuur recht te houden. Andere gereedschappen om de radars te laten lopen zonder steeds de olie te moeten bijvullen om soepel overeind te blijven.
Maxwise kwam na een paar omwegen op mijn pad via een vriendin. Geen trucjes, geen wonderolie, geen mooie verhalen. Geen kant-en-klaar ‘doe het zelf’ pakket met uitgebreide handleiding. Het was als een duik in het zwembad naar de bodem zonder te weten hoe diep het bad is.
De training Maxellence liet me de bodem van het zwembad aantikken en vol trots boven water komen. De handvaten die ik had opgedoken lieten mij zelf mijn gereedschapkist vullen.
De trainers lieten mij in 3 dagen mijn eigen voetstuk bouwen. Direct en Indirect. Integer en Confronterend. En ja, ik durf er vol overtuiging bovenop te klimmen. Omdat ik nu ook van binnen weet dat ik niet faal als ik eens een trede mis. En als ik even wankel en mijn evenwicht verlies, dan kan ik mezelf opvangen en weer overeind zetten. Zonder alles meteen op mezelf te betrekken of (on)bewuste emotionele manipulatie. Ja, ik heb de leiding over mezelf! Ik wankel steeds minder, ik klim en bepaal mijn weg… Dat noemen ze Persoonlijk Leiderschap!
En als ik later zie wat ik nu weet…. Dan zie ik in vogelvlucht niet mijn onzekerheden, mijn gemiste kansen en oldskool valpartijen. Dan zie ik wie ik ben…. Een mooier verjaardagscadeau had ik mezelf niet kunnen geven.
door: Désiree van Lieshout